De tuin levert altijd goede lessen zoals ‘leren accepteren’. Meestal wil je dingen die niet lukken en dan is het accepteren geblazen. Maar soms probeer je wat en dan lukt het onverwachts heel goed. Dat was het geval met mijn eerste, echt zelf geteelde aardappels.
Uitlopers onder het zeil van de composthoop
Half mei groeiden in mijn composthoop ineens een stuk of 5 lange stelen onder het zeil vandaan. Wat was dat nou? Het bleken uitlopers van wat oude aardappels die ik had weggegooid. De verhoogde moestuinbakken waren nog leeg, dus ik heb de stelen-met-verschrompelde-aardappels geplant. Omdat aardappel goed samengaat met dille heb ik daar twee stekplantjes van bijgezet. Nou, dat vonden de slakken een heel goed idee: binnen een paar dagen was de dille verdwenen, maar de aardappels groeiden gestaag door.
Twee maanden later: de planten zijn wel een beetje op aan het raken en een speurtochtje wees uit dat aardappels tussen half juli en half augustus gerooid kunnen worden. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen: Zat er nog iets onder die dooie takken?
Eerst loswoelen met een riek
Gelukkig deed Monty Don in Gardeners’ World nog even voor hoe je aardappels rooit: je steekt een riek van een afstandje vrij diep in de grond, en wipt de planten op. Daarna woel je de grond een beetje los met de riek en dan kan het schatgraven beginnen.
En nu: Schatgraven!
Na het loswoelen met de riek, ga je met twee handen door de grond, op zoek naar aardappeltjes in alle formaten. Er zaten een paar lekkere grote bij, maar ook veel kleine krieltjes. En meer dan in mijn schaaltje pasten. Wat een oogst!
En proeven!
Ik heb eerst een paar aardappeltjes gekookt: toen ik ze proefde maakte ik een sprong terug in de tijd, naar de aardappeltjes van oma. Daar zat naar mijn idee een soort vliesje omheen na het koken. En dat was bij deze aardappeltjes ook! De simpele verklaring luidt natuurlijk: ik was daar in de zomer en ze aten altijd van de moestuin van opa, waar hij ongetwijfeld ook aardappels teelde. Losgekomen van deze nostalgische belevenis, heb ik ze lekker gebakken en dat smaakte natuurlijk overheerlijk. Er liggen nog een paar porties te wachten, dus de komende dagen maak ik ook nog een keer een salade met (eigen!) krieltjes erin. Hmmmmm!!
Best Groen 
Een gedachte over “Schatgraven: aardappeltjes als kadootje”